Legendarische bassist Snow Owl (Juan Garcia-Herreros) praat met Lars Mullen over zijn ervaringen tijdens de World of Hans Zimmer-tour en zijn Phoenix-basgitaar. Grote dank aan onze vrienden van Britain's Rare Guitars voor de videobeelden.
Sneeuwuil.
Hoi.
Fijn om je nog eens te zien. Deze keer in Londen!
Ja! Kun je het geloven, Lars? Eindelijk hebben we elkaar hier ontmoet. [Lacht]
Nogmaals, opnieuw, opnieuw.
Dus je bent hier op tournee, met een viering van Hans Zimmer.
Ja, de wereld van Hans Zimmer, dit is onze derde tour en onze tweede keer in Londen. De laatste keer waren we in Wembley. Nu hebben we het Bolshoi Belarusian Orchestra, dat zich bij ons voegt. Het moeten ongeveer - misschien 70 mensen zijn, maar er is ook een koor, in totaal denk ik dat het 200 mensen zijn die reizen.
Goed verdriet.
Het is enorm.
Terug naar slechts acht of negen in een band, en dan sta je daar, rondkijkend, "kijk naar al deze mensen"! Moet je je veel aanpassen?
Ja, wat ik er zo leuk aan vind, is dit: als je in een combo met acht bands speelt, heeft iedereen een specifiek bereik dat ze moeten bestrijken, toch? Maar ook al is er een heel orkest aanwezig, het is hetzelfde spel.
Als je naar de kopersectie kijkt, hebben ze een tuba. Dat is de bassist. Rechts? Je hebt de houtblazers; jij hebt je contrafagot, dat is de bassist. Het zijn dus gewoon verschillende timbres, van hetzelfde, verspreid over 70 mensen. Het is dus gemakkelijk aan te passen. Omdat ik zelf componist ben, is het gemakkelijk aan te passen. [Lacht]
Het mooie aan de muziek van Hans Zimmer is letterlijk de laagst beschikbare frequentie, tot de hoogst beschikbare frequentie, waarvoor hij zal componeren. En hij is een groot liefhebber van bas.
En door ons de artistieke vrijheid te geven, als solisten, kunnen we tussen de rollen van elk instrument springen, zodat ik de cello's kan ondersteunen, ik kan de altviolen ondersteunen, ik kan de contrabassen of het koperwerk ondersteunen.
En de constructie van de bas speelde een belangrijke rol in het mengproces daarvan.
Ik kon afstemmen - letterlijk op de beschikbare frequenties die de cello's of contrabassen niet hebben vanaf de strijkzijde, weet je - die raspigheid die eruit komt?
En wat er ook niet was, dus ik maskeer het niet, ik kon hierop afstemmen en het versterken.
Het is dus een fantastisch huwelijk tussen twee werelden.
We improviseren, als solisten, een groot deel van de muziek. We hebben introducties, we hebben solo-functies en we hebben solo-secties voor ons allemaal, waar we altijd mee kunnen variëren.
En Hans moedigde ons altijd aan om niet te spelen wat er op papier staat. En dat vind ik heerlijk, dus we hebben echt veel vrijheid.
Oh, geweldig, dat moet iets zijn.
Dat is geweldig.
Ik ga hier gewoon weer naar boven, waar ik naar je keek, gebruik je effecten op de vloer om –
Ja.
Om te veranderen... Wat ga je veranderen om dat hoge niveau te bereiken?
Absoluut.
Het is een schreeuwende gitaar.
Absoluut, absoluut. Nou, veel ervan is een mix van - ik heb de BIAS-versterkerapplicatie op de iPad gebruikt, alleen voor de hoge sustain en high-gain drive-dingen, maar ook de B7K van Darkglass, met ontworpen impulsrespons, die ik Als ik het daar inbreng, kan ik dat microfoongeluid in de kamer creëren, met een hoge rand en hoge ondersteuning, zonder dat ik daarvoor de ruimte, de grote zalen, moet opofferen. Begrijp je wat ik bedoel?
Vertel me nu over de bas. Kijk eens. Zessnarig monster.
Daar is ze, in Londen. Precies daar, de Phoenix-bas. Contrabasgitaar ontworpen door Andreas Neubauer en mijzelf.
We vierden al elf jaar samenwerken, en de eerste Snow Owl-bas die we hadden ontworpen was een nek-door-body-ontwerp. En ik wilde altijd een vastgeschroefde versie van de bas maken.
Dit is een boutverbinding?
Dit is een boutbevestiging. Ik kan het hier een beetje omdraaien. Misschien kun je dat daar op de camera zien.
Dat is een buitengewoon prachtig ontwerp van Andreas en we hebben elzen-, essen- en perenhout gebruikt om dit meesterwerk te creëren.
Maar het emotionele element van deze bas is heel bijzonder en mij zeer dierbaar.
En ook voor Andreas, want hij had een episode van keelkanker, waar hij echt heel erg mee worstelde. Hij heeft een jaar lang geen gitaar gespeeld, hij heeft niets gedaan, hij lag volledig in het ziekenhuis vanwege de chemo.
En tegen het einde van de behandeling zei ik tegen hem... "Waarom ontwerpen we niet eindelijk onze vastgeschroefde jubileum-, tienjarig jubileumbas", toch?
En ik was getuige van een proces dat onbeschrijfelijk is.
Elke dag dat we aan deze bas werkten, werkten we er twee maanden samen aan, elke dag dat hij eraan werkte, en hij werd geboren, het was alsof hij herboren werd.
En hij begon te genezen tijdens het bouwen van dit instrument.
En zo kregen we de naam, de Phoenix, die uit de as herrees.
Fantastisch.
En dat is letterlijk hoe het gebeurde. Voor hem. En hij is nu volledig gezond.
Maar het instrument, de vriendschap en de liefde die hem eruit hebben gehaald, en dat is wat zo speciaal is elke keer dat ik dit instrument bespeel.
We hebben hier eigenlijk twee pickups. Je kunt overschakelen van single-coil naar humbucker.
Eén hier, en één hier. Ik ben dol op de plaatsing omdat ik het liefst in dit gebied van de bas speel.
Ik kan hier ook spelen, wat prettig is, een zachtere toon.
Maar om de een of andere reden hebben mijn handen altijd – vanwege de grootte van het instrument, en het dempen is zo’n uitdaging dat – ze de neiging hebben precies hier te blijven zitten.
Dit is actief?
Dit is actief. En het zijn Harry Häussel pickups uit Duitsland. Dat is juist.
Heel goed, ja.
De elektronica is ook op maat gemaakt, en we hebben daar ergens een soort geheime piëzomicrofoon verborgen, die ik niet mag onthullen. [Lacht]
We kunnen het horen, maar we mogen er niet over praten.
Juist, precies.
En we hebben een beetje sneeuwuil, op de kop!
Oh ja. Andreas voegt altijd deze kleine details toe. Ik heb drie Snow Owl-bassen.
En de houtkeuze daarvoor hielp me bij het verkrijgen van verschillende kleuren, maar het is altijd een contrabasgitaar.
Het andere dat ik een paar keer heb gebruikt, is dat als ik - als je een fretloos geluid nodig hebt, ik voor het klassieke Fender, Fender Jazz, je weet wel, fretloze geluid ben gegaan.
En af en toe een P-Bass, wat altijd een genot is om rond te smakken.
Deze puppy zal alles dekken.
Ja, ja, het omvat vrijwel alles.
Stond deze op uw bekroonde album 'Blue Road'?
Op het Blue Road-album? Nee, wat op het Blue Road-album stond was de eerste Snow Owl-bas.
En helemaal aan het einde van Blue Road, toen we klaar waren met de laatste... Er was een orkeststuk, en toen had ik de Phoenix bij me, ja.
Om even terug te gaan naar de Blue Road, die diverse prijzen heeft gewonnen, nietwaar, in LA?
Ja, ja. Wij waren gezegend. Er was één bepaald lied, de titel was "She Became a Thousand Birds", en het was een vreselijke tragedie in Colombia, in 1985, 1986, waar een vulkaanuitbarsting plaatsvond en duizenden mensen omkwamen.
En ik wilde een soort protestlied schrijven, zodat de Colombiaanse regering meer rampenpreventie klaar heeft staan in die gebieden van Colombia.
En het nummer, zelfs de video, de muziekvideo, de animatievideo, was te zien op het filmfestival van Cannes en we hebben voor dat nummer meerdere filmfestivalprijzen gewonnen.
En wat zo ontroerend is, is de kracht van muziek, dat we bewustzijn kunnen creëren om de gewone man te helpen, met zo'n boodschap van tragedie, en ik ben nog steeds onder de indruk van hoe mensen dat album hebben ontvangen.
Over de auteur
Met meer dan 30 jaar ervaring in de muziekwereld draagt Lars Mullen inderdaad veel hoeden, als schrijver, journalist, fotograaf en perspersoon voor zijn eigen bedrijf Aankondigingen op muziekmedia. Als veelvuldig reiziger is hij een bekend figuur op muziekbeurzen over de hele wereld. Lars heeft vele jaren als professionele gitarist getoerd, heeft ook een groot aantal topbands en artiesten geïnterviewd, blijft artikelen schrijven voor tijdschriften over de hele wereld en vindt nog steeds tijd om Fusion artiesten op te sporen voor onze Artist Spotlight-column.
