Totdat ik Remco Hendriks ontmoette, was ik een van de duizenden mensen die hem zijn funky basgitaargrooves op YouTube hebben zien bewerken, totaal gebiologeerd door zijn enorme snelheid, nauwkeurigheid, behendigheid en frasering op een fretloze bas. Ik had alle citaten gelezen die mensen onderaan achterlaten... 'Is deze man echt?' "Nee, dat kan niet, het is versneld."
Remco houdt van zijn privacy en eigen ruimte, dus zoals fans van zijn video's zullen weten, is hij zelden volledig op het scherm te zien. Dus sleep ik mijn camera-uitrusting rond op de Musikmesse, de jaarlijkse vakbeurs in Frankfurt, Duitsland eerder dit jaar, als ik bekende blonde dreadlocks zie. Ik denk... is het of niet?
Toen ik Remco live zag spelen tijdens de show, werden alle geruchten die ik heb gelezen onderdrukt, geen van de video's is versneld en ja, ik zou zeggen dat hij waarschijnlijk tot de 1% van 's werelds elite bassisten behoort.
Onder het genot van een biertje praat Remco in zijn Nederlandse dialect over 'alles wat met bas te maken heeft' en hij realiseerde zich, totdat hij het ging bekijken, niet dat de kijkcijfers voor zijn video's in de miljoenen liepen.
“Ik heb jarenlang in verschillende bands in West-Europa opgetreden, waar ik enorm van genoot, altijd veel gelachen had en het geld oké was. Maar ik was onderweg altijd mijn eigen materiaal aan het schrijven dat ik in werkelijkheid wilde spelen, en toen sommige jongens met wie ik werkte een gezin stichtten, wat niet goed is voor de reizende muzikant, zei de bassist in mij: oké. , nu is het tijd om wat van mijn eigen materiaal te maken. Ik begon optredens te doen als solo-bassist, wat goed beviel en besloot tussendoor een paar video's te maken.
Ik heb er ongeveer 15 gemaakt in 3 weken met alleen een drummer in mijn studio. Ik heb de video's niet zoveel bewerkt of geproduceerd, het was allemaal vrij eenvoudig. Ik had de bas- en drumpartijen geschreven en we zaten gewoon voor de camera, dat is het mooie van internet. Ik hou van de rauwheid ervan, tot en met het horen van elk krasje. Ik uploadde ze geleidelijk naar YouTube, maar ging er pas ongeveer een jaar later echt naar kijken. Ik dacht dat mensen het leuk vonden wat ik speelde, aangezien de kijkcijfers in de miljoenen liepen.
Ik laat mijn gezicht niet zo vaak zien omdat het allemaal om de bas en het nummer gaat. De camerahoeken zijn bewust gekozen, zodat je de bastoets ziet en wat ik speel. Ik houd ook van de hele mysterieuze sfeer die eraan hangt.
Op dit moment zit ik in een overgangsfase, waarbij ik mijn eigen optredens doe en naar beurzen en demo's over de hele wereld reis. Ik voel me bevoorrecht en zeer nederig dat ik aanbiedingen krijg om met zoveel geweldige muzikanten te werken, waaronder een aantal van de beste drummers ter wereld; twee daarvan zijn hier in Nederland, een meisje genaamd Mira Burgers, zo getalenteerd op 19-jarige leeftijd, en een geweldige kerel die vroeger speelt death metal maar schakelt over naar funk, wat de zaken een cool, fris perspectief geeft.
Ik schrijf ook alle drumlijnen voor mijn opgenomen nummers en video's, die behoorlijk ingewikkeld zijn, dus het is geweldig om een respectvolle werkrelatie te hebben met drummers die bereid zijn hun ego opzij te laten en graag de drumlijnen willen leren die ik op de nummers wil hebben. . Ik weet waar ik elk klein accent wil hebben, er is veel aan de hand en minder toeval dan je misschien denkt.
Degenen onder jullie die het basgitaarjargon begrijpen, zullen weten dat een hammer-on en een pull-off een belangrijk ingrediënt is dat nodig is om funky jazzgrooves te spelen. Remco legt uit,
“Ik speel graag dubbele stops en akkoorden op een fretloze bas en 'hammer-ons' en 'pull offs' die allemaal bij de techniek horen. Je kunt zoveel emotie en expressie creëren door twee of drie noten samen te spelen. Ik doe veel vibrato's en verschuif de snaren voortdurend voor die extra toets.
Ik hou van de absolute vrijheid van een fretloze bas. Veel mensen zijn bang voor dit instrument en gaan kapot als de nauwkeurigheid of de intonatie niet zo goed is en ze fouten maken. Dan moet je pushen, durven en leren de nek te verkennen. Het is niet zoals het bespelen van een conventionele bas: met een fretloze moet je precies spelen waar de fretmarkeringen zijn, het leren van een nauwkeurige toonhoogte is essentieel en je moet je spiergeheugen bij elkaar krijgen om de fysieke posities en sonische intonatie van de noten op de basgitaar te herkennen. toets. Ik zou zeggen: ga niet met een fretless optreden tenzij je er klaar voor bent... als je dat wel bent, is het een van de beste gevoelens ter wereld.
Mijn liedjes zijn puur instrumentaal, dus timing en frasering spelen allemaal een belangrijke rol bij het scheiden van delen van het nummer. Meestal begin ik te schrijven rond een riff, gevolgd door een hookline, wat het refrein zou zijn als het nummer een tekst had. Ik speel misschien harder voor het refrein, waarbij alleen al de spanning van de noten de refreinriff zal benadrukken. Voor de luisteraar is het genieten natuurlijk het nummer, maar er gebeurt veel dat mensen misschien niet opmerken. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ik de timing van de 1 tel loslaat en op de 2 sla en dan terug naar 1, of ik speel misschien in 3-4 timing over 4-4, en ontmoet dan de drummer op de 12.e verslaan. Dit soort kleine dingen maken het nummer dat je misschien niet opmerkt.
Dus in werkelijkheid creëer ik nummers uit grooves, terwijl ik probeer origineel te zijn en nummers samen te stellen op basis van een ander respect en een andere benadering waar mensen aan gewend zijn. Voor mij kan dat worden bereikt door een feilloze groove te hebben met hier en daar kleine accenten, in plaats van alleen maar te laten zien waartoe ik in staat ben. Ik houd ervan mensen op het verkeerde been te zetten, om zo te zeggen... wauw, wat was dat... wat gebeurt er, net zoals wanneer ik naar enkele van de grote fusion luister.
Als je nu luistert naar James Jamerson en zijn baswerk op al die klassieke Motown-hits uit de jaren 60 en 70, is dat zo inspirerend. Veel van die platen uit het begin van de jaren '70 zijn opgenomen met minimale apparatuur en in één take verlegden ze echt grenzen. Ik haal dagelijks inspiratie uit die albums, zoals Stanley Clarke op het Romantic Warrior-album, Miles Davis, Sly And The Family Stone, de lijst is eindeloos. Het was zo'n tijdperk van motivatie.
Vanaf zeer jonge leeftijd, ongeveer 8 jaar oud, was ik een metalman die luisterde naar Slayer, Black Flag, Rage Against The Machine en Sepultura uit Brazilië. Dit leerde me enkele waarden in het leven, aangezien de muziek die ze speelden iets cultureels was. Toen vond er een plotselinge verandering plaats toen ik me ging verdiepen in melodieën en harmonieën en veel naar The Beatles begon te luisteren, en daarna naar funk in de vorm van George Clintons Parliament-Funkadelic uit de jaren '70 en '80. Clinton was de Heilige Graal van de funk, terwijl bassist George Porter Jr. en zijn band The Meters voor mij de volledige soulgroove beïnvloedden.”
Tijdens ons derde biertje op Musikmesse moet Remco even bellen, maar heeft merkbaar moeite met bellen.
"Sorry," zegt Remco, “Het is alleen dat mijn vingers bedekt zijn met eelt, ze zijn nu zo erg dat ik het touchscreen van mijn telefoon niet kan bedienen. Het komt allemaal neer op de Fingerpicking-stijl die ik speel, waarbij alle vier de vingers en de duim van mijn rechterhand worden gebruikt. Oorspronkelijk was het niet mijn bedoeling om in deze stijl te spelen, hoewel het gewoon logisch was om mijn duim te gebruiken bij het spelen met de vingers. Toen kreeg ik vragen over deze techniek, dus ik dacht dat ik hier misschien iets op het spoor was en ik begon het verder te ontwikkelen. De duimbenadering is geen klap zoals bij het slaan van de bas, het is een percussieve tokkel.
Voor mij is de bewegingseconomie bij dit soort techniek, waarbij akkoorden, dubbele stops en triolen snel en nauwkeurig worden gespeeld, veel groter dan bij welke andere percussiestijl dan ook op de basgitaar, omdat mijn rechterhand daar gewoon zit, altijd klaar om aan te vallen. . Dit biedt een aantal geweldige opties waarbij ik gewoon mijn duim voor één snaar zou kunnen gebruiken terwijl mijn wijsvinger dezelfde of andere snaren dempt en omgekeerd. Deze optie heb je niet als je slap of regular Fingerstyle speelt.
De Amerikaanse fusion Gary Willis doet dit tot op zekere hoogte in zijn band Tribal Tech met een duimplectrum en sessiebassist Abe Laboriel die net als Gary deze stijl op geheel eigen wijze benadert. Ik ontdekte de donkere kant van het internet en leerde snel een dikke huid te krijgen, omdat veel mensen de snelheid van mijn spel niet geloofden.”
Als het om de hardware gaat, heeft Remco ook zijn favoriete keuzes.
“Ik ben altijd een beetje gevoelig geweest voor de versterkers die ik gebruik, de keuze is enorm, maar het is niet alleen iets persoonlijks, het gaat ook om de juiste versterker voor de klus. Ik gebruik nu al een tijdje Eich basversterking, gebouwd door Thomas Eich gevestigd in Herborn, Duitsland. Ik vind dat dit de best klinkende basversterkers zijn die momenteel verkrijgbaar zijn, en ik ben erg tevreden over hoe ze presteren. Mijn rig is een Eich T1000-kop van duizend watt, hij is zo compact, stevig en lichtgewicht om te dragen. Ik laat dit door een van hun 212S-kasten lopen, geladen met een paar keramische luidsprekers van 12 inch, die wederom compact zijn en toch met de kop luid genoeg zijn voor elk optreden. Ik gebruik een directe uitgang van de versterker naar de mengtafel, gecombineerd met een van de nieuwe Integral analoge microfoons van SAMsystems, die heel goed werkt.
Voor live werk heb ik Hammersmith-bassen uitgebreid gebruikt tijdens optredens over de hele wereld en bij demonstraties op beurzen in veel landen. Ik heb een fantastische relatie met dit relatief nieuwe bedrijf gevestigd in Toronto, Canada. Hammersmith organiseert ook jams na beurzen waar het publiek niet naar binnen mag, zoals de NAMM-show in LA. Hierdoor kan ik opnieuw optreden met enkele van de beste muzikanten ter wereld. Ik vond het geweldig om eerder dit jaar in de Viper Room te spelen, bijvoorbeeld in Sunset Boulevard West Hollywood, terwijl ik aan het jammen was met monsterdrummer Davyhon Canada.
Voor mij maakt Hammersmith de Fender bas die Fender niet maakt. Ik heb eigenlijk vier van hun bassen, voor mijn kenmerkende model vroeg ik om een combinatie van moerasas voor de body en esdoorn voor de hals, de perfecte mix van klankhout om de snap en duurzaamheid van de basnoten te verbeteren met scheiding en snelheid die wat ik nodig heb voor mijn speelstijl.
Ik speel graag met roundwound bassnaren die ook de toets wat slijten, flatwound snaren zijn minder schurend, maar ze hebben een totaal ander geluid. Voor sommige jazzoptredens kan ik flatwounds gebruiken.
Ik vroeg ook om palissanderhout voor de toets, vooral bij de fretloze modellen, dit is meer resonant en heeft een donkerder geluid. Esdoorn is prima, maar omdat ik het leuk vind om er echt in te graven, moet ik na een paar maanden de groeven die ik heb gemaakt laten schuren en de toets laten coaten met epoxy of secondelijm. Als je een Remco Hendriks Signature bas koopt, zit er een gratis Skype-les, video's en een royaal goodiepakket in de koffer.
Ik heb zojuist een prachtige bas in ontvangst genomen, gebouwd door BNJ Guitars in Italië, met een hele mooie body van rode wilgenhout, een 5-delige esdoorn/padouk hals en actieve circuits. Dit is een high-end bas en waarschijnlijk een bas waarmee ik niet het risico zou hebben genomen om mee te reizen totdat ik mijn Fusion gigbag voor contrabas kreeg.
Ik reis al een aantal maanden met twee bassen in mijn Fusion Urban Double Electric Bass Bag. Ik heb al eerder gigbags gehad, maar heb nog nooit zoveel vertrouwen gehad in de veiligheid van de instrumenten als nu. De bassen die ik neem hebben verschillende maten, maar ik kan de interne klittenbandvulling aanpassen aan de lichaamsvorm en nekcontouren, zodat er nauwelijks enige beweging is. Het designteam van Fusion weet zeker wel hoe je een stoere gigbag in elkaar moet zetten. Twee bassen wegen samen behoorlijk wat, maar omdat de balans perfect is, is het dragen met de hand of de draagriemen moeiteloos, en met alle spullen die ik in de compartimenten kan passen, is dit zonder twijfel de beste optie tussen een flightcase en een zware, stevige koffer.
Wanneer ik het zeg Remco dat hij bas speelt met een behendigheid waar de meeste spelers hun linkerarm voor zouden geven, laat hij de laatste bom vallen.
“Nou, ik heb eigenlijk mijn linkerarm gebroken bij een snowboardongeluk, het is al een aantal jaar geleden, maar ik was ongeveer een jaar out en moest min of meer opnieuw beginnen met mijn toetstechniek, ik ben nu volledig hersteld.
Oefenen is goed, maar het uithoudingsvermogen ontstaat door eindeloos spelen en jammen, dus mijn handen zijn vrij van druk als ik erin graaf. Ik vertel mijn studenten altijd dat ze hun kracht moeten halen uit veel spelen en doe nooit zomaar oefeningen zonder voor de groove te gaan. "
Voor meer informatie bezoek:
https://www.facebook.com/Gr00veLab/
https://www.facebook.com/remcohendriks81
Goed gedaan. Ik speel bas als hobby en kijk veel naar de video's van Remko. Ik kan geen van die nummers spelen, maar ik luister echt graag naar zijn muziek. Ik luister ook naar Jaco Pastirous. Remko zit in een geheel eigen klasse.