Jordan Scannella, gevestigd in Brooklyn, treedt op onder zijn artiestennaam Jorscan en is een professionele bassist, componist, producer en Em'Cee die de wereld rond heeft getoerd over het hele muziekspectrum, van house tot jazz en nog veel meer, in een groot aantal succesvolle bands. Zijn solowerk heeft een cast met alle sterren ondersteund en combineert elementen van soul, zeldzame groove en hiphop...
En hij was de eerste Fusion gigbag-ondersteuner.
“Ik ontmoette het Fusion Team voor het eerst in 2008 op de Shanghai Music Expo, de grootste vakbeurs voor de muziekindustrie in Azië”, zegt Jordanië. “Ik had echt een fatsoenlijke gigbag nodig voor een nieuwe bas die ik had aangeschaft en de Fusion producten zagen er fantastisch uit. Ik wist het toen nog niet, maar het was een gloednieuw bedrijf en ik was de eerste artiest die een Fusion gigbag onderschreef.
Nicole (Szekeres) en Amanda (Wheatley) waren zo lief om mij aan te sluiten, dus ik wilde ze netjes terugbetalen…. Dus schreef ik deze jingle en maakte een videoclip terwijl ik door Shanghai reed met mijn Fusion tas.
Destijds was ik in Shanghai om op te treden in het House of Blues and Jazz met een bluespowertrio genaamd The Sam Hooper Group. Sam speelde gitaar en zong, met Akira Nakamura op drums en ik op bas. 2008 was ons derde contract bij de club, maar we speelden ook in 2004 en 2006. We hadden een zwaar programma; 3 sets per avond, 6 avonden per week gedurende 5 maanden met klassiekers van veel van de grote bluesrockbands zoals Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. Ik denk niet dat ik ooit zo veel zal hebben als na dat contract.
Nadat onze tweede tour in Shanghai was afgelopen, vertrokken we naar Okinawa, waar drummer Akira Nakamura werd geboren. Omdat ik me niet druk maakte over de gevolgen, besloot ik het kleinste snufje marihuana mee te nemen. Bij aankomst maakte ik in de bagageterminal kennis met een drugssnuivende hond. De Japanse drugswetten zijn uiteraard heel anders dan die in de westerse wereld. Ik zat 67 dagen vast.
Het klinkt slecht, en het was slecht, om je vrijheid en mobiliteit volledig te verliezen. Maar toen ik eenmaal besefte dat ik op een veilige plek was en ik een deadline had om eruit te komen, werd het een laboratorium voor zelfverbetering en reflectie. Ik mocht geen muziekinstrument hebben, maar wel een potlood en papier. Dus zat ik elke dag alleen in mijn cel melodieën, baslijnen en teksten te schrijven. Veel van die nummers verschenen op mijn titelloze debuut, JORSCAAN.
De hele ervaring is iets waarover ik het echt niet erg vind om erover te praten. Het gaf me voldoende tijd om te schrijven, na te denken en, denk ik, te rehabiliteren… Ik kijk er eigenlijk met veel plezier op terug vanwege de productiviteit en de consistentie die het mogelijk maakte. Ik denk dat muzikanten vaak worstelen met regelmaat; Elke dag schrijven en oefenen is lastig als je een druk leven leidt. Ik kan me daar zeker mee identificeren. Soms moet je jezelf gewoon opsluiten in een kamer! (Dit is geen goedkeuring voor gevangenisstraf, kinderen….)
Oorspronkelijk afkomstig uit Cincinnati en na zijn studie in Boston, is Jordan sindsdien verhuisd naar Brooklyn, New York. Zoals zoveel professionele muzikanten volgde Jordan zijn opleiding aan een van 's werelds beroemdste muziekinstituten, Berklee College of Music.
“Het is grappig om te zien hoeveel van de contacten op mijn telefoon Berklee-gerelateerd zijn”, zegt Jordanië. “Ik woon nu zo'n tien jaar in Brooklyn en heb een netwerk van muzikantenvrienden uit mijn Berklee-tijd. Er lijkt een natuurlijk migratiepatroon te bestaan van Boston naar grotere muziekscènes als New York, Los Angeles en Nashville. We houden allemaal contact en zorgen voor elkaar in de muziekwereld.”
Tegenwoordig is Jordans werkdagboek vol en hoewel hij zich nog steeds staande kan houden in rocky bluesbands, is het van onschatbare waarde gebleken om op jonge leeftijd te leren lezen en moeiteloos angstaanjagende demi-semi-quaver baslijnen te spelen. 
“Ik ben opgegroeid met het luisteren naar veel muziek, van jazz tot hiphop, en ging ook naar een op kunst gerichte middelbare school, de School For Creative And Performing Arts in Cincinnati. Bij SCPA waren contrabas, jazz en muziektheater ingebed in mijn dagelijkse routine. Muziektheater was interessant; het was niet alsof ik naar huis zou gaan om naar Phantom of the Opera te luisteren, maar het was iets waar ik erg van genoot en dat uiteindelijk mijn carrière heeft geholpen.
Ik heb onlangs een positie verworven als bassist voor een rondreizende Broadway-musical genaamd 'Hamilton'. Het gaat over het leven van de Amerikaanse Founding Father Alexander Hamilton, die de oprichting van de Verenigde Staten en de Amerikaanse Revolutie naspeelt, met teksten en muziek van Lin-Manuel Miranda. De muziek is echt moordend; de manier waarop het verhaal zich zowel tekstueel als compositorisch afwikkelt, is niets minder dan geniaal.
Er zijn ongeveer 20 steden op deze tour en we treden in elke stad minstens 3 weken op, met 8 shows per week. We eindigen op zondag in de ene stad en beginnen dan op dinsdag in de volgende stad, dus het is een vol schema. Dit soort toeren is nieuw voor mij, ik ben benieuwd hoe het logistiek allemaal in zijn werk gaat. Ik krijg daadwerkelijk de kans om drie weken achter elkaar in een andere stad te wonen, waaronder Seattle, Portland, Salt Lake City en Las Vegas. Er zal enige gelijkenis zijn met een normaal leven, een daadwerkelijke kans om een plek te leren kennen, in plaats van de gemiddelde eenmalige tournee waar veel muzikanten aan gewend zijn.
Het is een uitdagende rol voor mij als bassist, het is bijna een opera, waarbij ik de hele tijd op verschillende bassen speel. Ik heb een 5-snarige elektrische bas voor hiphop en gesyncopeerde funk, een holle pick-bas voor sommige Beatle-achtige nummers, synthbas en contrabas voor de meer orkestrale secties. Het is spannend voor mij. Ik vind het leuk om een muziekstuk heel goed te leren kennen, van binnen en van buiten. In de details schuilt de schoonheid. Dat gezegd hebbende, we zullen zien hoe het met mij gaat als ik vijf maanden lang elke avond dezelfde nummers speel!” Jordanië lacht.
“De tour start in Seattle en voorafgaand aan de opening gaan we een week repeteren in het theater. Dit is uniek voor Broadway. Toen ik me eerder inschreef op shows, kreeg je geen kans om je partijen te repeteren. Je gaat naar de show, luistert naar de muziek, leert het uit het boek en bereidt je voor. Als het tijd is om te komen spelen, moet je het goed doen. Dit was mijn ervaring met het invallen van The Lion King op Broadway hier in New York. Ik schaduwde bassist Tom Barney, die al zo'n vijftien jaar in die show zit. Maar Tom's CV is uitgebreid, hij heeft met ze allemaal gespeeld; van Michael Jackson tot Steely Dan en Miles Davis. Tom is de waarheid, een hele slechte kerel.
Er is duidelijk veel vraag naar jou als professionele bassist. Waarnaar streeft een speler van jouw kaliber als het tijd is om te ontspannen? 
“Dat is een goede vraag, ik zit niet echt stil”, legt Jordanië uit. “Sinds 2010 ben ik bezig met toeren en opnemen met Tortured Soul, een trio dat gespecialiseerd is in soulvolle housemuziek. Isamu MacGregor speelt toetsen, ik op bas en John-Christian Urich op drums en zang. Christan is de bandleider en belangrijkste songwriter/producent. Tortured Soul opereert feitelijk in een wereld die vooral wordt bevolkt door producers en DJ's met een clubgebaseerd publiek. We proberen de energie van een DJ na te bootsen, waarbij de muziek nooit stopt en een consistente groove heeft. Het grootste verschil is dat het allemaal live is, zonder loops of triggers.
Tortured Soul heeft drie studioalbums uitgebracht. Het meest recente, Heet voor je liefde vanavond, Ik speelde bas op. Er zweven ook veel remixen rond, waarvan er vele door de band zelf zijn gemaakt. Omdat we aan tegenovergestelde kusten wonen, krijgen we niet zoveel kansen om samen live op te nemen. Christan zal enkele ideeën opnemen in zijn huis in Los Angeles en de nummers vervolgens naar mij sturen om bas toe te voegen.
Naast Jorscan, de Hamilton-musical, en Tortured Soul, ben ik ook bassist in de band People's Champs, die wordt geleid door mijn vriend Alex Asher op trombone. Momenteel zijn we een 8-koppig ensemble met hoorns, gitaar, bas, drums, toetsen en leadzanger. De band is geëvolueerd van een instrumentaal Afrobeat-collectief waarin ik samen met Alex speelde, naar een meer genuanceerde, op liedjes gebaseerde groep.
De nummers kunnen worden omschreven als wereldwijd beïnvloede indiedansmuziek met bewuste teksten. Er zijn verschillende grooves, sommige met Afrikaanse invloeden en andere met meer R&B-smaak. Het is een heel leuk project waarvan ik denk dat het veel van de energie binnen de muziekscene in Brooklyn weerspiegelt. We brachten ons laatste album uit genaamd “American Dreamers” in 2015. In 2017 lanceerden we een videoclip voor de remix “No Prisoners (Hostages)”
GEEN GEVANGENENVIDEO (MENSENKAMPEN) https://www.youtube.com/watch?v=Pk6vaE3k1DM peopleschamps.com facebook.com/jorscan
People's Champs gaat in januari 2018 de studio in om onze tweede volledige plaat te maken, vlak voordat ik vertrek voor de Hamilton-tour. We hebben Dreamland Studios afgesloten, net buiten Woodstock, New York. Het is een oude omgebouwde kerk waar je letterlijk in het heiligdom opneemt, met de glas-in-loodramen en 9 meter hoge plafonds. De preekstoel is de controlekamer! Er hangt echt een goede sfeer in Woodstock; Er wonen veel geweldige muzikanten in de omgeving. Je voelt de muziek daarboven.”
Jij lijkt veel onderweg te zijn, ben jij een ‘burger op de hoef’ kerel of ben jij voedselbewust?
“Ah, grappig dat je dat vraagt”, lacht Jordan en legt uit: “Mijn vriend David Bailis, wiens bassist in Pimps Of Joytime, sprak voortdurend tegen mij over verstandig eten onderweg. Hij is een uiterst gezondheidsbewuste man en startte een website/podcast genaamd Tourganic. Onder andere David heeft mij zeker geholpen om een gezonder en bewuster mens te worden. Ik ben nu 5 jaar vegetariër. Dit blijkt elke keer weer een uitdaging als ik door plaatsen als Zuid-Afrika toer, waar ik vaak met Tortured Soul ben geweest. Ze zijn grote BBQ-fans, ze hebben zelfs Nationale BBQ-dag. Het is de culturele betekenis van voedsel en hoe het conflicteert met de dieetbeperkingen die interessant kunnen zijn….
Zuid-Afrika komt zeker in mijn gedachten als ik denk aan enkele van de meest verbazingwekkende landen die ik heb bezocht. Ik ben nu 6 keer geweest; ze behoren tot de vriendelijkste mensen ter wereld. Soulful House-muziek wordt daar bijna als popmuziek beschouwd, het is niet ongewoon om tijdens de spits om 16.00 uur Tortured Soul-platen te horen spelen. We hebben ook wat shows gedaan in Lesotho, een koninkrijk omringd door Zuid-Afrika. De laatste was in een enorm voetbalstadion, een nachtelijk concert met 25.000 mensen. Ik geniet ervan om naar het Afrikaanse publiek te kijken, ze zitten zeker niet beleefd te klappen. Muziek is zo diep geworteld in hun cultuur en als ze op de muziek overgaan, begin ik te begrijpen hoe het zou moeten voelen. Hun groove-bewustzijn is diep.”
Als je op tournee gaat, neem je dan de volledige basinstallatie mee of wordt deze allemaal ingehuurd?
“Meestal, vooral bij Tortured Soul, zijn dat de versterkers achterlijn voor ons. Ik neem gewoon een klein pedaalbord met een paar effecten; octaaf, een auto wa pedaal en een overdrive. Ik reis met één bas, onlangs een Lakland PJ-bas.
Dit alles rust comfortabel in mijn Urban Fusion gigbag. Er is nooit een probleem geweest op vluchten, de bas zit veilig binnenin. Ik maak gewoon de touwtjes los en we zijn klaar om te gaan. Ik voel me helemaal op mijn gemak met deze tas. Je zou op de hals van de bas moeten springen om hem te breken, hij is echt goed gemaakt.
De rugbanden zijn geweldig. Vaak zie je me fietsen over de Manhatten Bridge met mijn bas op mijn rug.”
